Ben de bir zamanlar çocuktum!

Heyt be!

Ben çocukluğumu, bakkala gönderildiğimde üstü kalsınların tedavülden kaldırıldığında kaybettim. Bakkala gitmenin tek nedeniydi belki de bu. 1 kuruş da olsa o para üstü benimdi ya benim! Ayaklarım kıçıma değerdi be bakkal yolunda para üstü var diye.

Ben çocukluğumu, çizgi filmlerin yerini dizilerin aldığında kaybettim. Hayalet Avcıları, Tenten, Richie Rich, Tsubasa gitti yerlerine gerçek insanlar, gerçek hayatlar geldi. Tsubasa’nın saatlerce oval sahada koşuşunu izledim, onun gibi koştuğumu hayal ettim lan ben!

Ben çocukluğumu, hani şu Ülker’in yuvarlak ortası delik susamlı bisküvisi var ya, ona parmağımın girmediğini anladığımda kaybettim. Parmağımızı ortasına sokar alırdık içinden hep “ehe bak naaptım oluuum” derdik (: Böyle bütün parmaklarıma geçirir tek tek yerdim falan.

Ben çocukluğumu, misafirlerin “çocuklar yer” diye getirdikleri çikolataların artık gelmemeye başladığında kaybettim. Misafir demek çikolata demekti. Biz de alırdık bakkaldan ama misafirlerin getirdikleri bi başkaydı be. Ne getirmişler ne getirmişler derdim bizim valide sultana, o da hep azar çekerdi “ayıp ayıp” diye.

Ben çocukluğumu, ayakkabılarla ilgili tek derdimin; bağcıklarını bağlayamadığım için bağcığın sonu gelinceye kadar attığım kör düğümlü zamanlardan, acaba hangi ayakkabıyı alsam diye düşünmeye başladığımda kaybettim.

Ben çocukluğumu, hangimizin bisikleti daha hızlı gidiyor’un yerini hangimizin arabası daha hızlı gidiyor aldığında kaybettim. Uçurtmalarımızı yarıştırırdık, hangimizinki daha yükseğe çıkacak diye. Benim vardı bi tane kartal şeklide. Nasıl yükselirdi yaa, ipi yetmezdi. Kandırmıştım arkadaşlarımı ben yaptım diye ama nerdeee oyuncakçıdan almıştık annemle (:

Ben ocukluğumu, karne yerine transkript peşinde koşarken kaybettim. Karnenin eve gidiş yolunda oluşturduğu kıpırtı var ya –bi de hepsi beşse sormayın keyfimi- işte onun tarifi yoktu.
O “hepsi beş” demek için eve nasıl koştuğumu hatırlıyorum da ah ulan diyorum şimdi.

Ve ben çocukluğumu, çayın içine düşen bisküviyi almaya çalışırken ansızın kaybettim.

Evet ben kayıp çocukluğumu arıyorum.

2 yorum:

Adsız dedi ki...

"Ben çocukluğumu, misafirlerin “çocuklar yer” diye getirdikleri çikolataların artık gelmemeye başladığında kaybettim."

peki ya bayram harçlıkları?.. asıl onlar kesilince kaybediyormuşsun gerçekten.

ciddimisinlan dedi ki...

ah ben onu nasıl unuttum :/

Yorum Gönder